Reizen naar Indonesië: op zoek naar familiegeschiedenis (deel 2)
In mei 2018 maak ik een bijzondere reis naar Indonesië, op zoek naar een stukje geschiedenis van mijn familie. Ik neem u mee op deze voor mij bijzondere reis.
Deel 2.
Zondag 6 mei - van de Bromo vulkaan naar Sarangan
Het is zaterdag ochtend. Ik ben om 02.30 opgestaan om te vertrekken naar een zonsopgang op de Bromo. Om 03.00 uur werd ik opgepikt door een Four-wheel drive Toyota. Als je denkt dat je de enige bent op deze tour dan kom je zwaar bedrogen uit. Ik denk dat ‘s ochtend een kleine duizend van deze 4-wheels naar boven hachelen. Met ongeveer net zo veel brommers en motoren. Na een hobbelige reis van 1 uur met mijn jeep kwam in om 04.00 uur aan. Nu hoefde ik nog maar 200 meter te lopen. Momenteel zit ik op het hoogste punt op een soort uitkijkpunt. Het waait behoorlijk ik denk dat het ongeveer 5 graden is. Het weer is niet zo best, af en toe vallen er druppels uit de lucht. Ik heb me er op gekleed met 2 vesten, een dikke jas en een sjaal om. Ik kan zeggen dat het geen overbodige luxe is. Het is hier een gezellige drukte, iemand heeft iets van muziek meegenomen. Het lijkt hier wel een hippiekamp. Nu is het wachten op de zon.
De zonsopgang was niet zo mooi vanwege de harde wind en de bewolking. Maar ja, het weer laat zich niet sturen en ondanks dat was de menigte enthousiast. Iedereen heeft hier een mobiel en was continu aan het filmen en fotograferen. Ik merkte dat de mensen om mij heen hun camera soms zo richtte dat ik wel ergens in beeld kwam, ik denk dat ik nog nooit zo vaak gefotografeerd ben. Het is de hele dag: "Hi mister how are you?"
Bij de terugreis na de zonsopgang reden we naar beneden in een lang sliert van 4 wheels cars en kwamen we vervolgens uit op het vlakke plateau. Daar werd ik halverwege afgezet voor een wandeling naar de Bromo vulkaan. Een wandeling van circa 2 km. Zeker de moeite waard. Maar de wind blies het stof en het zand gewillig met zich mee en soms zag je auto en de vulkaan niet meer.
Dat was lekker zandhappen. Goed dat ik mijn vest met capuchon op had, hierin vond ik de nodige beschutting. Op mijn terugtocht was het vanwege de stofwolken en de vele honderden jeeps even zoeken waar mijn chaufeur was. Terug naar het hotel eerst even douchen en dan een stevig ontbijt.
.JPG?height=300&width=900 "Volop activiteit van mensen bij de Bromo vulkaan")
Omstreeks 10 uur zijn we vertrokken naar Sarangan. Een lange reis van een paar honderd kilometer, een reis van circa 7 uur. De rit is onderweg niet heel bijzonder. Maar wat opvalt, waar je in Nederland overal weilanden ziet, zie je hier de uitgestrektheid van de rijstvelden: de sawa’s. Wel blij dat mijn chauffeur goed Nederlands spreekt. Hij is jarig vandaag. Hij heeft mij onderweg getrakteerd op een lunch, rijst met zoete kip, heerlijk! Onderweg zijn we nog twee keer gestopt voor een koffie of thee en een sanitaire stop. Onderweg zie je teak bomen staan en zijn we even gestopt bij een teak verwerkingsbedrijfje. Zij maken van de worteldelen van de stam tafels en stoelen en soms houtsnijwerken. Een hele kunst als je weet hoe hard teakhout is. Na de lange rit maken we, wanneer we bij de vulkaan Labu komen, ook de zonsondergang van vandaag mee.
Het is inmiddels donker wanneer we rond 19.30 uur bij het hotel Sarangan aankomen. We worden hartelijk ontvangen want ik ben de enige gast. Men is nieuwsgierig waarom ik kom. Mijn gids geeft aan dat mijn reis een historisch doel heeft. Vrij snel wordt de vader van het hotel gevraagd om even met mij te komen praten. Hopelijk herkent hij de foto nog. We praten een uurtje en hij vertelt over zijn familie en het ontstaan van het hotel. Voor de oorlog waren er in dit gebied veel Duitsers woonachtig. Ook gedurende de tweede wereldoorlog. Ik krijg van de eigenaar een mapje met A4-blaadjes met een verhaal van een Duitse groep mensen die ieder jaar in dit hotel verbleef met vakantie.
Maar gezien het feit dat ik al 1,5 dag niet geslapen heb ga ik na het drinken van een Bintang zo rond 22:00 slapen.
Maandag 7 mei - Sarangan
Wanneer ik wakker word, loop ik meteen mijn terras op en geniet van de frisse ochtendlucht en het prachtige uitzicht over het meer. Voor mijn terras staat een prachtige plant met roze bloemen, op het bordje staat Sayanol diriku Jangan kau amblilaku en hij ruikt heerlijk. Wanneer ik ga zitten en over deze plant kijk, zie ik het meer liggen. Het is een prachtige dag. Eerst maar even douchen en ontbijten, ik merk een bepaalde onrust waarvan ik niet goed weet waar dit vandaan komt. Mogelijk dat de dag uitkomst biedt. Ik heb me voorgenomen om de waterval te bezoeken. Dit is een wandeling van 4 kilometer en dus wel te doen. Ik heb besloten om de as van pa in mijn broekzak mee te nemen op deze tocht. Ik weet bijna zeker dat de familie tijdens hun bezoek ook de waterval bezocht heeft. Het is een prachtige wandeling, zie de foto’s, de waterval ligt in een kom op de helling van de vulkaan Labu. Het landschap is adembenemend en overal wordt gewerkt aan het verbouwen van groenten. Ze hadden mij vanuit het hotel al gewaarschuwd dat er waarschijnlijk iemand ongevraagd met me mee zou lopen. Prima dan kon hij foto’s van mij maken.
Bij de waterval aangekomen heb ik hem geprobeerd uit te leggen dat ik een beetje van de as van pa aan de voet van de waterval in het water wilde loslaten. Uiteindelijk snapte hij het wel en nam wat afstand zodat ik mijn ritueeltje kon uitvoeren. Hij heeft later ook nog wat foto’s gemaakt. Toen moest ik hem nog even duidelijk maken dat ik even wat tijd voor mezelf nodig had. Wat jongeren, die het schouwspel van een afstand hadden aanschouwd, snapten mij direct en lichtten de gids in. Nu had ik even tijd voor mijn gedachten aan mijn vader. Ik bedacht me dit gevoel. “Altijd wanneer ik op plaatsen kwam heb ik mij altijd afgevraagd hoeveel mensen mij hier zijn voor gegaan. Vandaag weet ik dat ik op een plaats ben geweest waar iemand geweest is die ik ken”. En heb een deel van zijn as in het begin van de waterval losgelaten. Nu op naar het meer om te kijken wie als eerste beneden is.
De wandeling omlaag verloopt een stuk makkelijker. Onderweg kom ik nog een groepje apen tegen. Een aantal grote en een aantal jonkies. Ze zijn helaas iets banger voor mij dan ik voor hen. Wel wat foto’s gemaakt. Aan het eind geef ik mijn gids een hand en wat geld voor zijn begeleiding. Ik ben nu weer aan het meer en ga de ronde om het meer afmaken. Halverwege kom ik er achter dat ik wat trek gekregen heb en duik een klein tentje langs de waterkant in. Een laag tentje waar je op de grond kan zitten. Is even wennen met twee meter lengte. Ik krijg in een kom saté met tahoe in een lekkere saus. Ik zit hier een half uurtje. Vraag aan twee meisjes die hier ook eten om een foto van mij te maken.
Na het eten ga ik verder om de ronde om het meer af te maken. Onderweg moet/mag ik met een groepje jongeren op de foto. Ze zijn allemaal feestelijk gekleed omdat ze hun examen/ overgang hebben behaald. Ik vind deze aandacht niet erg en ga graag met ze op de foto.
Kom vervolgens bij een markt. Hier wil ik wat fruit kopen om alle dagen rijst te compenseren. Koop wat aardbeien en wat mandarijnen. Wanneer ik weer in het bewoonde gedeelte kom ga ik op zoek naar het hotel/plek van de foto. Ik zie nergens een raam wat hierop lijkt en ga er dus vanuit dat deze in hotel Saragan is gemaakt, daar waar ik verblijf. Het moet maar zo. Bij terugkomst in het hotel tref ik de eigenaresse in de moestuin. Ze laat me zien wat ze verbouwt. Worteltjes, uien en nog wat andere groente. Ik ga naar mijn kamer en neem een heerlijke douche. Terwijl ik dit schrijf zit ik heerlijk op mijn terras met een boek en een drankje dit verhaal te schrijven. Het is hier prima toeven. Straks weer verder met mijn boek “De tolk van Java”. Het boek sluit wonderwel aan met wat ik zie en waar ik naar op zoek ben op Java.
Dinsdag 8 mei - van Sarangan naar Magelang
Gistermiddag was een rustmiddag. Had ik mooi de tijd om de verhalen en de foto’s in de drive te zetten. Na een goede nachtrust werd ik alweer bijtijds wakker. Ben er direct uitgegaan, gedoucht en mijn koffer ingepakt. Nu had ik nog een uur om lekker voor mijn kamer te genieten van het uitzicht, mijn boek en een lekker kopje thee terwijl om mij heen iedereen al weer in de weer was met zijn werk: de schilders, de tuinman en de bediendes. Om 08.30 aan het ontbijt met gebakken rijst, een gebakken ei en wat kip. Ik heb me voorgenomen om vandaag even geen rijst meer te eten. Na het uitchecken werd ik gevraagd om nog even de hand te schudden van de eigenaar, de man waarmee ik de eerste avond enige tijd mee heb zitten praten. Ik dacht nog: wat een eer. Ik terug en met deze meneer gesproken, hij bedankte mij voor mijn komst en had een verzoek. Hij vertelde dat de vier eigenaren geen opvolging hebben en of ik het hotel wilde kopen of dat ik iemand in Holland wist die geïnteresseerd zou zijn. Uit beleefdheid heb ik zijn papieren in ontvangst genomen. De eerste vraag die bij me opkwam was: wat moet dat kosten? Even overleg met mijn chauffeur Roedie of ik dat zomaar kon vragen. Na wat gepraat schreef hij het bedrag op de brief: 18.000.000.000 roepia. Zoveel nullen daar moest ik even heel hard over nadenken. Maar, wanneer correct gerekend, circa 1 miljoen euro. Maar in Indonesië moet je altijd afdingen. Gezien de status zouden we op zo’n 400.000 euro uitkomen. Nu de vraag: wie wil dit kopen? Nog even over nadenken…….!
Met dit verhaal zijn we de auto ingestapt en via de berg Lawun in de richting van Magelan gereden. Wat een natuur en bedrijvigheid! Men is op het land bezig, vooral de vrouwen. Tijdens de autorit kreeg ik de gedachte over het kopen van het hotel niet uit mijn hoofd. Ik zag wel kansen en mogelijkheden. Moest vaak aan mijn zwager Bernd denken. Die had hier wel raad mee geweten. Misschien iets voor Sebastiaan. Op de weg is het een komen en gaan van auto’s, brommers en motoren.
We zijn op weg naar de Prambanan, een Hindoestaans tempelcomplex. Voordat we naar het Hindoecomplex gaan, hebben we eerst wat gegeten vlakbij de Prambanan. Een locatie, schitterend aan het water midden in een bos waar veel reizigers uit Europa komen. Beetje jammer. Ik had niet de behoefte om met Nederlanders te praten. Binnen in de Prambanan is het redelijk rustig of ik heb de rustige kant gekozen. Ik wil alles zien en niet alleen het hoofdcomplex. Ik kies een bepaalde route en loop bijna alleen. Via het museum waar ik naar een film over de Prambanan kijk naar het achterste gedeelte van het complex gelopen.
Wat ik daar zie is te vergelijken met het niveau van de tempels van Gizeh in Egypte. Wat en schoonheid, fijnzinnigheid en wat een geduld moet hier aan de dag zijn gelegd. Waarschijnlijk hebben hier duizenden mensen aan gewerkt. Kijk maar naar de foto’s, de een nog mooier dan de ander. Ik schiet meteen de batterij van de camera leeg en moet verder met mijn iPhone foto’s maken. Na ongeveer 3,5 uur verlaat ik verlicht het complex. Bij de uitgang is een enorme markt ontstaan. Ik wring mij tussen smalle gangetjes met kraampjes. Ook de gangpaden zijn overdekt. In de Prambanan was het heel warm maar hier is het ook nog drukkend. Bij de uitgang kom ik bijna doorweekt bij mijn gids Roedie uit. Ik stap in de koele auto en voel het natte zweet om me heen. Tevreden laat ik me in de autostoel zakken en mompel de woorden Fantastischhhhhh…. Het kopen van het hotel is wel naar de achtergrond verschoven. Wat een schoonheid, dit Hindoecomplex.
We zetten onze reis voort naar Magelan. Links of rechts rijden we af op de vulkaan de Marapie. De vulkaan die in 2011 is uitgebarsten met de nodige gevolgen. We moeten nog 2 uur rijden voordat we in Magelan aankomen in het Pasri artu hotel. Wat een luxe complex is dit. De kamers zijn feitelijk huisjes die op de berghelling liggen. Mijn huisje ligt helemaal beneden. Aan de rivier. Ik kan de rivier niet zien door de nacht maar ik hoor haar wel. We gaan eerst een hapje eten. Samen met Roedie stap ik het restaurant binnen, we zijn de enige. Hier kunnen wel 300 man zitten denk ik. Het restaurant is gerestaureerd en ziet er prachtig uit. Er lopen wel vier mensen om ons te bedienen. We bestellen een lichte maaltijd en praten nog wat na over de afgelopen dag. Na de maaltijd ga ik eerst lekker douchen en mijn vieze kleren bij elkaar zoeken. Die gaan morgen naar de baboe. Dat werd ook wel tijd. Je verschoont wel 2 keer per dag. Na het douchen ga ik terug naar het restaurant, de WiFi in de kamer is niet zo best. En ik heb wel trek in een Bintang. Kan ik daar mooi mijn administratie doen. Wederom zit ik alleen op het terras van het restaurant. De temperatuur is zwoel en het biertje smaakt heerlijk. Straks lekker slapen. Morgen vroeg op voor de Borrobodur en het kamp Mountilan. Derde ritueel
Lees deel 6 (laatste deel)
Hartelijke groet,
Jan Kesteloo