Van Verre Reizen Blog

Nu wordt het zoeken naar de exacte locatie van het schip. Darren heeft beide locaties ingevoerd. De omstandigheden zijn ideaal. De zon schijnt, er is bijna geen wind en van de plek waar we moeten zijn zien we geen kust meer, de situatie is perfect, idyllisch en sereen.

We wachten rustig tot de drie duikers, na nogmaals het herhalen van de procedures, afspraken en doelen, gereed zijn. Dan vraagt Darren of ik nog iets wil zeggen. Ik vertel dat ik ze enorm dankbaar ben dat ze dit voor mij willen doen en hoop dat ze een veilige duik maken en gezond weer boven komen. Dan gaan ze te water en dalen langzaam af naar beneden. Emmy en ik gaan ook te water. Nu is de rust compleet

Eerst is er wat verwarring omdat hij mij zaterdag pas verwachtte. Maar deze Aussie schakelt snel om en al snel zijn we in gesprek over het bezoek aan het wrak. Uiteindelijk wordt besloten om vrijdag een bezoek aan het schip te maken. Zij gaan naar 50 meter tot aan het schip en ik naar 20 meter waar ik de as kan loslaten. Komt het toch goed. Daarnaast ga ik morgen mee voor funduiken. Met een groep de zee op, stukje varen en dan twee funduiken maken. Ben benieuwd. Tussendoor komt steeds het gevoel dat Pa 5 jaar geleden is overleden en ik nu zo dicht bij zijn vader ben.

De trein arriveert prima op tijd. Ik zoek mijn wagon op en loop naar mijn vaste plaats. Een plekje aan het raam met rechts de bergen en links de kust. De trein is in ieder geval een stuk koeler dan buiten maar ik snap niet dat ik iets warms mee moest nemen. Ik zit in een executive coupé met slaapstoelen en voetensteunen, er liggen kussentjes en voldoende beenruimte waarvan de KLM nog iets van kan leren. De trein zoeft door het groene landschap wat zich afwisselt met groene sawa’s en oerwouden met teakbomen en klapperbomen vol met vruchten.

De rit naar de Borrobudur is maar een klein uurtje inclusief de tussenstop bij de baboe die vandaag mijn vuile was te verstouwen krijgt. Ondanks dat we al vroeg aankomen bij de Borrobudur zien we al een behoorlijke drukte van vooral schoolgaande kinderen. Ik merk direct dat vele ogen op mij gericht zijn. Ik denk: ontspan en geniet, ik kijk ook naar hen. Ik loop eerst even naar de plattegrond van het complex om te zien waar ik ben en welke route ik wil lopen

Het is zaterdag ochtend. Ik ben om 02.30 opgestaan om te vertrekken naar een zonsopgang op de Bromo. Om 03.00 uur werd ik opgepikt door een Four-wheel drive Toyota. Als je denkt dat je de enige bent op deze tour dan kom je zwaar bedrogen uit. Ik denk dat ‘s ochtend een kleine duizend van deze 4-wheels naar boven hachelen. Met ongeveer net zo veel brommers en motoren. Na een hobbelige reis van 1 uur met mijn jeep kwam in om 04.00 uur aan. Nu hoefde ik nog maar 200 meter te lopen. Momenteel zit ik op het hoogste punt op een soort uitkijkpunt.

Vandaag vertrek ik naar Surabaya, Indonesië Java, het land waar mijn grootouders en mijn vader en zijn zus sinds begin 1936 hebben gewoond en geleefd. Ik ga dus op zoek naar een stuk geschiedenis over het reilen en zeilen van mijn grootouders en mijn vader gedurende hun verblijf op Java.